Uitgenodigd door Indiërs
In april dit jaar verhuisde Tarinda Straver uit Den Haag naar de stad Pune in India. Ongeveer een jaar zal ze hier samen met haar man Johan wonen voor zijn werk. Hoe bevalt wonen in India?
Het is eind augustus als ik Tarinda Straver spreek via Skype. Al vanaf dat ze mij begin 2017 vertelde over haar plannen om naar India te verhuizen, wist ik dat ik Tarinda wilde gaan interviewen voor Artikel 2.55. Het duurde even voor de 25-jarige gesetteld was in Pune, maar nu – na een vakantie naar Oman – is Tarinda klaar voor het interview. “Het regent en doordat ik op vakantie geweest ben moet ik weer opnieuw wennen aan de chaos en drukte in dit intense land”, begint Tarinda haar verhaal. Ik ben benieuwd!
Vertel eens, wie is Tarinda?
“Ik ben Tarinda, 25 jaar uit en kom uit Den Haag. Ik ben getrouwd met Johan en heb Journalistiek gestudeerd. Na mijn studie ben ik gaan werken als zelfstandig bruidfotograaf. Een jaar geleden begon ik daarnaast met bloggen (nu: Digitale Dromers). Verdere hobbies zijn reizen en creatief bezig te zijn. Dingen maken vind ik leuk!”
Tarinda in haar wijk
Waarom verhuisde je afgelopen lente naar India?
“We zijn verhuisd voor het werk van mijn man. We wilden al lang naar het buitenland samen, en toen kwam in januari deze kans voorbij. In eerste instantie dachten we: ‘India? Dat gaan we never nooit doen.’ Alle verhalen over viezigheid en onveiligheid… Maar uiteindelijke maakte dat avontuurlijke en dat het niet onze eerste keuze was dat we het juist besloten te gaan doen. Uit de comfortzone en kijken wat het ons zou gaan brengen. Drie maanden later gingen we.”
Hoe heb je dat geregeld met je werk en huis?
“Ik wilde al stoppen met bruidsfotografie, dus dat kwam goed uit. Eind maart fotografeerde ik mijn laatste bruiloft. Het regelen van de visa was de grootste klus. Overheidszaken regelen duurt lang in India. En de werkgever van Johan had nog niet eerder met de Indiase autoriteiten gewerkt.”
Waar woon je?
“Pune is een grote stad; het heeft ruim zes miljoen inwoners. Het is heel chaotisch en qua verkeer de drukste stad van het land. Het is ook een echte studentenstad: de universiteit staat wereldwijd bekend. Er zitten hier veel bedrijven en veel expats. Johan en ik wonen in een beveiligde society, waar ook wat andere Nederlanders in de buurt wonen. Je moet het door de grootte van de stad echt van de mensen in je buurt hebben. Gelukkig klikt het goed. De meeste expats hebben toch dezelfde avontuurlijke, open mindset. Anders woon je hier niet. In onze straat staan alleen villa’s en appartementencomplexen, maar als je de straat uitloopt sta je zo in de slums. Dat is niet gevaarlijk hoor, er gebeurt nooit wat. Ik voel me hier veiliger dan in Den Haag. Ons huis is met drie slaapkamers en vier badkamers relatief groot voor een stel. Er bestaan hier bijna geen kleine huizen, omdat mensen vaak met meerdere generaties samenwonen.”
Winkelen in Pune
Tarinda’s huis
Het paleis van Pune
Samen uiteten
Wat doe je nu voor werk?
“Ik werk nu volledig online. Met mijn blog ben ik wekelijks bezig. Daarnaast heb ik sinds twee maanden een eigen webshop met printables (Joyelle Printables) en ben ik een website aan het bouwen met informatie over reizen door india. Die website komt in oktober online. Collega’s mis ik niet echt. Ik werkte in Nederland nartuurlijk ook al voor mezelf, vanuit huis. En door de Nederlandse vrienden en gastvrije Indiërs hier voel ik me niet snel eenzaam. Op een dag word je zó door 15 à 20 mensen aangesproken. De meeste Indiërs spreken ook goed Engels.
Hoe is India?
“Intens! Het is heel druk en chaotisch, er zijn geen regels in het verkeer of qua hygiene, iedereen doet waar ze zin in hebben. Het is best een zooitje! Tegelijkertijd is het heel levendig en nooit saai. Het leven speelt zich hier grotendeels buiten af, dus overal valt wat te zien en is wat te beleven. India is wel een land waar je tegen moet kunnen, het is niet voor iedereen. Je kan je er geen voorstelling van maken als je er niet bent geweest.”
Op de markt
Leven in India
Welke grote cultuurverschillen zie jij tussen India en Nederland?
“Wat meteen opvalt is de man/vrouw-verhouding. In Nederland is steeds meer gelijkheid, terwijl hier veel mannen en vrouwen zelfs nog gescheiden eten. Vrouwen doen standaard het huishouden, mannen zullen nooit meehelpen. Mannen hebben een veel betere positie, al komt daar tegenwoordig gelukkig steeds meer verandering in. Waar ik ook aan moest wennen: Indiërs houden zich nooit aan afspraken. Als we in Nederland een tijd afspreken dan leven we dat na of zijn we maximaal vijf à tien minuten te laat. Vraag je hier of iemand morgen langskomt, dan komen ze twee weken later eens. Tot slot leven we in Nederland best voor onszelf, terwijl mensen in India enorm sociaal zijn en naar elkaar omkijken. Dat betekent ook dat hier weinig privacy is; mensen delen alles met elkaar. Ze zijn erg nieuwsgierig en vragen elkaar (en ons!) het hemd van het lijf.”
En qua werkcultuur?
“Erg anders. In India moet je vanwege het grote aanbod aan mensen echt je best doen om überhaupt een baan te krijgen, dus er heerst hier een ontzettende bewijsdrang. Indiërs laten zichzelf graag zien en tegelijkertijd zijn ze erg bang om fouten te maken en nemen ze dus weinig initiatief. Uitvoeren doen ze perfect, maar als ze zelf iets moeten verzinnen durven ze dat niet. Maak je een fout, dan staan er namelijk genoeg mensen in de rij om jouw baan in te nemen. Aan een work/life-balance doen ze hier niet. De meeste mensen werken hier zeven dagen per week. Of ze hebben wel weekend, maar nemen dan een tweede baantje om extra geld te verdienen. Veel mensen moeten ook voor hun ouders of andere familieleden zorgen, dus om genoeg te verdienen werk je zo hard als je kan.”
Met collega’s van Johan
Tarinda’s buurt
Tarinda’s buurt
Hoe is het om als vrouw alleen over straat te gaan in India?
“De eerste keer was ik erg zenuwachtig; je hoort in Nederland toch best gekke verhalen over vrouwen in India. Je wordt als Westerse vrouw inderdaad ook veel bekeken, maar dat is puur omdat ze buitenlanders gewoon erg leuk en interessant vinden. Alle kindjes rennen op je af. Vrouwen kijken of maken een praatje. Mannen stoppen met wat ze doen om naar je te kijken of even te zwaaien. Dat is wennen maar het is wel een leuke manier van interesse. Het is echt nieuwsgierigheid, geen begeerte of bedreiging. Inmiddels ga ik elke dag alleen over straat. Niemand raakt me aan of spreekt me aan omdat ze iets van me willen. Dat is wel een verschil tussen het noorden en het westen van India. In Delhi schijnt het anders te zijn. Zelfs Indiërs raden ons af daarheen te gaan. Hier is het vrij Westers en relatief rijk en daardoor denk ik wat toleranter.”
Welke plekken in India heb je tot nu toe bezocht en wat was je favoriet?
“We zijn twee keer in Mumbai geweest en een keer in Goa en Ratanwadi, een klein dorpje in de middle of nowhere. Dat dorpje kent geen wc’s, stromend water of elektriciteit. We plasten buiten en sliepen op de grond. Ze weten niet beter en zijn zelfvoorzienend. Goa was echt fantastisch, prachtig! Ik dacht dat het vrij toeristisch zou zijn, met alleen maar resorts enzo, maar net buiten de stranden was het nog zo puur en authentiek!”
Goa
Goa
Wat kunnen Nederlanders van Indiërs leren?
“In Nederland zijn we best een beetje asociaal vergeleken met de mensen hier. In Nederland leven veel mensen toch vooral voor zichzelf, terwijl hjer iedereen voor iedereen zorgt. Binnen families, maar bijvoorbeeld ook tussen buren. Juist in de armste delen van India delen ze het kleine beetje dat ze hebben met de ander. Ik bewonder ook hun positieve instelling: kijk naar wat je wél hebt. Zelfs in golfplaten huisjes zijn ze dankbaar dat ze bijvoorbeeld niet op straat hoeven te leven. Van die mindset kunnen wij, Nederlanders, veel leren.”
Heb je tips voor mensen die ook in India willen gaan wonen?
“Tips geven is lastig, omdat je je niet echt kan voorbereiden op dit land. Je moet het beleven, wil je snappen hoe het is. Het belangrijkste is denk ik dat je je Nederlandse blik hier opzij zet. Er gebeuren in India dingen die wij in Nederland raar vinden of waar je gefrustreerd over raakt, maar dat is gewoon hoe het land en de cultuur is. Dat moet je accepteren. Laat los wat je gewend bent en ga mee in het leven hier. Als je dat doet, zie je ook de mooie dingen.
Een praktische tip: begin op tijd met het papierwerk. Wij zijn hier nu vier maanden en nog steeds is niet alles geregeld. Je moet voor alles zelf initiatief nemen en tien keer achter dingen aan bellen voor je iets gedaan krijgt. Mensen lachen of praten ook pas als jij begint. Hebben ze je eenmaal een paar gezien, dan word je meteen uitgenodigd voor het eten en leggen ze je helemaal in de watten zonder daar iets voor terug te willen.”
Hiken in de heuvels rondom Pune
Bij de barber
Waar zien we jou over drie jaar?
“Lastig te zeggen. Niet meer in India, maar ook niet in Nederland denk ik. Ik wil een avontuur als dit vaker en langer ervaren. Ik vind het enorm interessant om een nieuwe cultuur te leren kennen en daar in mee te gaan. Ik heb geen voorkeur voor een specifiek land. Wel graag warm haha!
Qua werk blijf ik mij focussen op online, want dat maakt mij locatie-onafhankelijk. De komende jaren wil ik alle ideeën die in mijn hoofd zitten neerzetten. Wanneer dat staat, wil ik veel vrijwilligerswerk gaan doen, zodat ik meer bijdraag aan de wereld. Ik zie hier zoveel ellende. Dan zit ik een stukje te schrijven en realiseer ik me dat er 100 meer verderop iemand ligt te verhongeren… Ambities en dromen zijn prima, maar ik wil iets meer balans.”
Volg Tarinda’s avontuur en carrière op Instagram, haar blog, webshop of via haar nieuwe website over reizen in India.
Life in Pune
Ratanwadi
Zou jij het kunnen, wonen in India?
Wat een leuk en boeiende interview om te lezen. Ik vind het echt knap en weet zeker dat ik niet ben weggelegd om in India te wonen. Hygiëne staat bij mij hoog aangeschreven en dat Is in India, zoals er werd aangegeven, heel anders.
Knap hè? Ik ben wel heel benieuwd geworden naar India nu… 😉