Lekker eco met mijn Dopper
Puur leven, of ‘pura vida’ zoals ze dat in Costa Rica zeggen: ‘groen doen’ of because you only live once?
“Pura vida!” De jongen achter de receptie begroet mij en mijn vriend met een vriendelijk gezicht. Al voordat ik na kerst naar Costa Rica vertrok, wist ik van het populaire stopwoordje van de Costa Ricanen af. Het ‘pure leven’ wordt je hier niet alleen door menig Tico toegewenst, maar is ook voor de meeste inwoners van Costa Rica het levensmotto. Het ‘Zwitserland van Midden-Amerika’ is niet voor niets één van de gelukkigste landen ter wereld, heeft een gemiddelde levensverwachting die niet onderdoet voor die van Amerika en is de uitvinder van ecotoerisme.
Leven in en met de natuur
Mijn vriend en ik komen net uit Dominical, een hippie surfplaatsje aan de Pacifische kust. Eveneens pura vida, maar op een andere manier. In Dominical was het relaxed vakantievieren tussen de locals. Kijken naar het surfen, een strandwandeling maken, biertjes drinken, een sunsetje meepakken. Ultiem geluk! In Monteverde draait pura vida om leven in en met de natuur. Toeristen komen hier voor het groene regenwoud dat negen van de tien keer in de mist hangt. De inwoners van Monteverde hebben slim gebruik gemaakt van de aantrekking van dit bijzondere berglandschap. Niet alleen weten zij toeristen al tientallen jaren naar hun groene berg te trekken, maar hebben ze het zó aangepakt dat de natuur rond Monteverde niet aan het toerisme kapot gaat. De meeste accommodaties in Monteverde zijn zogeheten ecotoeristische accommodaties en zijn erop gericht om de natuur en cultuur van Monteverde in stand te houden.
Monteverde vanaf de private lookout van Los Pinos
Onze hut (Los Pinos)
Onze accommodatie heet Los Pinos – de dennenbomen. Niet zonder reden natuurlijk. Ons houten huisje staat middenin het dennenbos. Doordat het hier ook nog eens een stuk frisser is dan in Dominical (lees: 20-25 graden Celcius), voelen we ons gelijk in een andere wereld. Is dit dan het pure leven?
CO2-neutraal
Ons huisje is zo eco dat zelfs Leonardo DiCaprio er blij van zou worden. Er hangen enkel LED-lampen aan het plafond, twee prullenbakken dwingen ons om ons afval te scheiden (organisch vs. niet-organisch) en bij de kranen hangen bordjes om alsjeblieft zo zuinig mogelijk met het gefilterde water om te gaan. Aan de muur prijken 350 ideeën om je uitstoot te verminderen. Geen woorden maar daden voor de Costa Ricanen, want Costa Rica streeft ernaar om in 2021 als eerste land ter wereld CO2-neutraal te zijn. Aan Los Pinos zal het niet liggen. Met hun moestuin wordt het halve dorp gevoed, en ook wij mogen even shoppen voor het avondeten. Het wordt een boerenomelet met een vleugje pura vida (lees: rode peper)!
Onze eco-hut
Geen waterverspilling svp!
De slaapkamer
De moestuin van Los Pinos
Maar Monteverde is meer dan een geitenwollensokkenplaatsje dat goud geld verdient aan de eco-hype. Het is ook de geboortegrond van canopytours, beter bekend als ziplining. Dus wat doe je als je in Monteverde bent? Juist, je boekt een zipline-tour! Aangezien mijn vriend en ik vorig jaar al eens hebben geziplined in Nieuw-Zeeland’s adrenaline-capitol Queenstown, besluiten we voor het level ‘adventurious’ te gaan met een tour bij Aventura. Pura vida, mensen! Voor 50 dollar per persoon gaan we twee uur ziplinen. En dat niet alleen: Aventura biedt ook twee ‘Superman’-banen en een mega Tarzanswing aan. Bij de Superman ga je niet zittend maar horizontaal (hoofd naar voren) naar beneden. De Tarzan-swing is – zo beeld ik me dat in – een soort slinger aan een liaan. Maar dan van een dikke stalen kabel, hoop ik.
You only live once
Ik merk al snel dat Aventura met recht de avontuurlijke tour is. De ziplines gaan harder en verder dan die in Queenstown. En de Superman, die is pas echt YOLO. Het meisje voor me wordt afgekabeld omdat ze de horizontale positie niet aandurft. Dat blijkt maar goed ook, want Superman gaat harder, hoger en langer door dan gedacht (en van te voren te zien was). Een king of the world-momentje waar Leonardo eveneens jaloers op zou zijn! Het beste moet echter nog komen, zo zie ik uit mijn ooghoek tijdens mijn tweede Superman. Ergens in de diepte hangt de Tarzan-swing, wat geen slinger maar een halve bungeejump blijkt te zijn…
De Tarzanswing vanaf de Superman
Op een slordige 45 meter hoogte schuifel ik even later over de loopbrug, op weg naar de Tarzan-swing. De jongen voor mij is net in de diepte verdwenen. Een paar seconden lang hoor ik zijn gegil. Dat belooft wat. Durf ik dit wel? Ik word op diverse plekken vastgeketend aan de ‘swing’ en kijk naar voren, over de rand van de loopbrug. Mijn liaan is niet gespannen. Dat wordt een vrije val, tot het moment dat ik mijn ‘zwaai’ bereik. ‘I don’t know if I want to do this’, stamel ik. Maar de twee Aventura-Tico’s geven mij – letterlijk – een duwtje in de goede richting. ‘Come on!’ hoor ik van beneden. Oké dan, daar gaat-ie. Ik buig door mijn knieën en laat me vallen voor een vrije val van 40 meter. Mijn gegil is zeker tot Queenstown te horen. Halleluja, wat is dit eng. Maar ik leef! Dus dít is pura vida.
Bonusmateriaal: dé Tarzan-swing, Superman en de ‘gewone’ ziplines op video ( spoel door naar 5:45 voor sensatie…)
N.B. Mijn overnachting in Monteverde is gesponsord door Better Places.
