Fris en Fruit-af 1

‘This is not a piece of fruit! This is half a piece of fruit!’ Hoe vaak hebben we dat zinnetje van onze mango-baas gehoord? Monica Maxwel, de mede-eigenaar van de mango farm waar we werkten gebruikte het om de haverklap bij het zien van een verkeerde mango in de doos. Maar die ellende is nu voorbij. We zijn vrij!

Drie weken waren we van plan te gaan werken op de mango farm in Berry Springs. Maar al na dag één wisten we: die 21 dagen gaan we niet volmaken. Niet alleen omdat het werk zo saai en zwaar was, zoals verwacht, maar ook – en vooral – omdat Monica een echte terror-baas was. Schreeuwen, geen instructie en nul duidelijkheid. Bovendien werkten we de eerste dagen meer dan tien uur per dag, zeven dagen per week, dus met die uren zou het ook wel goed komen. Elke werkdag leefden we dan ook alsof het de laatste kon zijn. We hadden al iemand ontslagen zien worden, en verschillende collega’s waren al opgestapt. Monica leek ons bovendien niet echt te mogen. Elk uur dat we werkten was dus maar mooi meegenomen.

Nietsvermoedend werkten we afgelopen zaterdag ons – zo blijkt achteraf – laatste werkdag. We waren donderdag opeens een hele dag vrij geweest en waren zowaar blij dat we weer even lekker wat uren aan het maken waren. Tot Monica na het werk (22:00 uur) aan ons mededeelde dat ze later die avond op het bord in de keuken zou schrijven wie er zouden werken die dag erna. Een uur later bleek: iedereen stond op het bord, behalve wij. Was er weinig werk? Nee. Wilde ze ons jennen? Ja. Wilde ze dat we smeekten om onze baan? Misschien. Maar daar zouden wij niet op gaan wachten. Wachten tot Monica ons wel weer zou inroosteren was onze eer te na (en onze tijd te kostbaar). We besloten dan ook dat dit een mooi moment was om op te stappen. Amper tien dagen gewerkt, zo’n uur of 100, maar het was – blijkbaar – genoeg geweest. Bye bye mango farm, we werken wel weer als het geld op is!

Gelukkig ook nog een zonnige noot aan deze blog (al kunnen we hard om het mango-avontuur lachen): op onze vrije dag bij de mango farm brachten we een bezoekje aan Litchfield National Park, één van de bekendste national parks van de Northern Territory. We zagen ontzettend veel watervallen, ondanks het droogte-seizoen. Want ja, we zitten nog steeds in de build-up. Volgende maand begint het regenseizoen en schijnt het hier te gaan losbarsten. Wij hebben tot nu toe pas twee keer (’s nachts) regen gehad. Twee keer dat ik in de tent sliep 😉

Toen we onze vrijheid weer terug hadden, hebben we onszelf meteen maar eens goed verwend. We zijn weer naar Darwin gereden en hebben een heerlijke koffie gedronken. Waar je al niet blij mee kunt zijn na tien dagen kamperen op een mango farm hè? Vlakbij het centrum van Darwin vonden we een chille en betaalbare camping mét zwembad. Daar vonden we ons nieuwe thuis en trokken meteen een paar baantjes. Ook was het eindelijk eens tijd voor een boek. ’s Avonds liepen we over de Mindil Beach Market, een wekelijkse markt in Darwin met talloze eetkraampjes, sieraden, kleding en muziek. We zagen de zon in het water zakken, dronken een biertje (ook heerlijk na tien dagen goon) en aten Aziatisch terwijl er een heerlijk bandje speelde. Jawel lieve lezers, het begint hier eindelijk eens op vakantie te lijken!

Voorlopig chillen we nog even in Darwin. Eind van de week is het dan écht tijd voor onze roadtrip naar Uluru. Weinig wifi onderweg, maar no worries mates!