A mango a day… 1

Op de mango farm in Berry Springs

Vorige week schreef ik dat we een roadtrip zouden gaan maken naar Uluru, en daarna wilden gaan werken. De plannen zijn echter omgedraaid. Inmiddels hebben er al zeven werkdagen opzitten!

De Titantic kende drie klasses: eerste klasse, tweede klasse en derde klasse. Toen het schip ten onder ging, zijn ook de klasses langzaam verdwenen. Maar niet in de mango-branche! Een first class mango is close to perfect. Een second class heeft wat mankementen. Te geel, te groen, een roze vlekje, een zwart vlekje, een sap-burn, een sun-burn. Van derde klasse mango’s wordt sap gemaakt.

Medewerkers op een mango farm kunnen meerdere taken hebben, maar zijn grofweg in te delen in drie groepen: de pickers, die in het veld werken en zich moeten beschermen tegen zon en mango sap (want: mango rash), sorteerders en packers, die beiden binnen in de schuur werken. Sorteerders zijn de poort naar het verdere werk. Zij sorteren mango’s ip eerste, tweede en derde klasse. Als het goed is tenminste. Want de mango’s komen met een sneltreinvaart op de lopende band langs. De packers moeten de eerste en tweede klasse mango’s in doosjes stoppen, gesorteerd naar grootte door de machine.

Vorige week woensdag kregen we een berichtje van Gayle, een recruiter voor farm work. Of we dezelfde dag nog konden beginnen op een mango farm. Dat leek ons wat kort dag. We hadden voor die nacht nog het hostel geboekt en moesten voor het werken bovendien nog uitgebreid boodschappen doen. Gelukkig konden we ook donderdag beginnen. En zo hadden we binnen vier dagen na aankomst een auto én een baan.

Donderdag vertrokken we om 5.00 uur doch enthousiast richting Berry Springs, het plaatsje waar de farm is gevestigd. Woensdagavond zaten we nog vol in de stress tijdens het shoppen voor eten, werkkleding en kampeerspullen. Maar nu alles geregeld is heb ik er zeker weer zin in.

Mijn humeur slaat om na de eerste werkdag. De eigenaar van de farm stelt zichzelf niet voor, en praat niet maar deelt bevelen uit. Bovendien is het werk behalve saai ook nog eens hartstikke zwaar. De eerste dag werken we tot 22.00 uur. De volgende dag tot 23.00 uur en daarna zelfs tot 00.30 uur. Na een paar dagen begint het toch te wennen en kunnen we er zelfs om lachen. Ook ons loon ad. 21 dollar per uur maakt veel goed. Wel besluiten we geen drie weken – zoals gepland – te blijven. Met die lange dagen bouwen we snel een spaarpotje op, en ook kan ons lichaam het non-stop werken (en de baas) naar verwachting niet langer aan. LM is een sorteerder. LV en ik zijn packers. Al was ik ook een dagje chef Stempelen.

Adventure is calling! Maar nu eerst nog een weekje werken… Think happy thoughts dus zolang het nog duurt. Want als het toch moet gebeuren: make it count. Aldus Leo op de Titanic.