 |
| Hoe makkelijk is dat? |
Iedereen lijkt hem te hebben behalve jij: een droombaan. Lees hier hoe je dat (niet) effe voor elkaar krijgt.
Afgelopen maandag las ik deze herkenbare blog van – één van mijn favoriete bloggers – Lin. Hierin vertelde ze hoe goed ze zich voelde toen ze na hard werken haar master bestuurskunde afrondde, en in wat voor een dal ze daarna terecht kwam. Werkloos, solliciteren zonder resultaat, en ondertussen lijkt iedereen om je heen (online althans) wél hun droombaan te hebben.
Haar blog is voor mij herkenbaar, omdat ik in een soortgelijke situatie hebt gezeten. In het jaar 2011 had ik het ene hoogtepunt na het andere. De juiste baantjes naast mijn studie, een studiereis naar Hongkong, afstuderen, stage lopen, en als klap op de vuurpijl: mijn geweldige solo-reis door Zuidoost-Azië. In 2012 maakte al deze vreugde plaats voor dipjes. Met mijn master informatierecht op zak ‘moest’ ik aan de slag in een kledingwinkel, om vervolgens – na tientallen afwijzingen – toch maar als jurist te beginnen bij een kantoor dat een heel andere niche heeft.
Ik zou Lin – en waarschijnlijk heel veel anderen – dan ook op het hart willen drukken dat zo’n dip na je afstuderen heel normaal is. Pas na maanden of jaren van solliciteren en ervaring opdoen kom je uiteindelijk bij je droombaan uit. En al lijkt het of iedereen om je heen wél meteen die droombaan bemachtigde: dat is vast niet zo gegaan. Of misschien hebben zij daar stiekem ook wel heel hard hun best voor moeten doen.
Op social media krijg ik tegenwoordig ook wel eens reacties op mijn werk. ‘Wauw, jij hebt echt een droombaan’ of ‘Volgens mij doe jij alleen maar leuke dingen’. Ook zijn er mensen die niet snappen hoe ik ‘opeens’ deze switch heb kunnen maken. Tegen beiden zou ik dan ook willen zeggen: het ging niet ‘opeens’. Ook ik heb – na een druk laatste jaar studeren – best een tijdje moeten solliciteren voor ik uiteindelijk mijn ‘droombaan’ bemachtigde. En natuurlijk heb ik die baan niet ‘zo maar’ gekregen. Zo heb ik de laatste vijf jaar bijvoorbeeld bijna dagelijks vrijwillig geblogd voor mijn eigen weblog, heb ik zonder vergoeding geblogd voor Nobiles, én heb ik – eveneens vrijwillig – redactie-ervaring op gedaan bij faculteitsblad Alibi. Noem dat maar ‘opeens’.
Tot slot nog een laatste wijze tip van grootmoeder: online is niets wat het lijkt. Iedereen lijkt die droombaan te hebben, maar ondertussen gingen daar tientallen afwijzingen en ervaringen aan vooraf. Ik lijk alleen maar naar leuke events te gaan voor Textilia, maar ook ik zit wel eens rotklusjes uit te voeren vanachter mijn bureau. Blijf dus vooral met anderen communiceren. Zo verlies je de realiteit niet uit het oog en steek je wellicht nog wat op. En laat social media dáár nu juist uiterst geschikt voor zijn.
Hoe kreeg jij je (droom)baan?
