 |
| Michou tegen de modebloggers |
Volgens modejournalist Michou Basu hebben modebloggers hun beste tijd gehad. Als het aan modebloggers ligt kan Michou zelf beter haar pen opbergen. Eén ding lijkt zeker: journalisten en bloggers kunnen elkaar niet luchten of zien.
In feite ben ik tegenwoordig zowel blogger als journalist. Toch kan ik me juist door deze twee functies in zekere zin objectief noemen. Ik kan me namelijk in beiden verplaatsen, en ken zowel de standpunten van de journalisten als die van de bloggers.
In maart 2013 was er ook al een verbaal gevecht gaande tussen de twee groepen schrijvers. Al verwijten de journalisten de bloggers juist dat deze selfie-generatie níet kan schrijven. Bloggers zouden enkel slaaf zijn van de modemerken die hun kleding toesturen. Het zou kortom een schande zijn dat modebloggertjes de felbegeerde frontrow-plekken bij fashionweeks ‘inpikten’ (lees: aangeboden kregen), en niet de journalisten.
Journalisten zijn namelijk véél beter in schrijven. Ze hebben daar hard voor gestudeerd en soms zelfs al jarenlang hard voor gewerkt. Dit in tegenstelling tot de meeste modebloggers. Maar bovenal missen journalisten als Michou bij modebloggers de objectiviteit. Geen hoor en wederhoor, maar enkel schrijven over dat fantastische truitje dat ze van Kenzo kregen. Ik citeer Michou:
“Het beroep modeblogger vermenigvuldigde zich als een virus. Iedereen met een laptop noemde zich plotseling modeblogger, waardoor er een merkwaardige wildgroei ontstond en de trein ontspoorde. De basisingrediënten van de doorsnee blogger waren: jezelf (laten) fotograferen in bij elkaar geschooierde kleding en de foto op een site plaatsen onder begeleiding van een tekstje als ‘I love blablabla’. Ik heb nooit gesnapt wat daar de lol van was en waarom het zo interessant was, maar dat terzijde.”
Helaas voor de journalisten kan ik niet anders concluderen dan dat ik achter de modebloggers sta. Natuurlijk zijn sommige modebloggers reclamezuilen van kledingmerken en PR-bureaus, maar ik heb nooit een blogger horen zeggen dat zij zichzelf journalist noemde, en probeerde een objectief journalistiek stuk te schrijven. Volgens mij zijn journalisten bang dat zij vervangen worden door modebloggers. Modebloggers vervangen journalisten echter niet, althans niet in die zin dat zij hetzelfde werk doen als journalisten.
Laat journalisten dus vooral goede stukken schrijven, en modebloggers lekker outfitjes posten, dan kan iedereen zelf kiezen welke artikelen hij wil lezen. Dat designers en hun PR-bureaus ervoor kiezen om modebloggers frontrow te zetten in plaats van journalisten, dat kan de modeblogger niet worden verweten.
Dit is eerder ook lichtelijk in de theaterwereld opgedoken. Zo hadden sommigen jaren en jaren hard getraind om bij de beste theaterscholen of musicalopleidingen terecht te komen, dansend, zingend en acterend sinds hun 5e levensjaar en wat denk je: Komen daar ineens Jamai en Jim rechtstreeks van Idols binnen gelopen. Geen achtergrond maar wel meteen een hoofdrol. Dat steekt wel bij sommigen denk ik. Inmiddels hebben zij zich wel bewezen (hoewel ik zelf geen fan ben) maar ik snapte de tumult wel een beetje.
En nu begrijp ik best dat het steekt, maar je hebt helemaal gelijk: Laat ieder doen waar hij goed in is! En dan beslist de meute wel wat ze willen zien of lezen.