Aankomst in Colon, Panama
Twee weken van informatie, inspiratie en jacuzzi-feestjes hebben hun tol geëist. Op zoek naar rust ben ik neergestreken in Colon, waar ik helaas niet alleen over straat blijk te kunnen gaan…
Na veertien dagen luisteren naar talks, meedoen met workshops, intensief netwerken (lees: heel veel gesprekken en nog meer drank) en ondertussen nog proberen te werken én te ontspannen, ben ik stiekem best blij als ik zondag 8 oktober in Colon, Panama aankom. Het einde van de cruise is aangebroken en daar is mijn lichaam me dankbaar voor. Het was mega leerzaam, inspirerend, gezellig maar ook mega intensief. Zoveel informatie, zoveel mensen en zoveel feestjes. Mijn hoofd zit vol en mijn keel is droog.
Nomads op Nomad Cruise
Alleen bijkomen in Colon
Vrijwel alle nomads reizen direct vanuit Colon af naar Panama-City, maar ik niet. Ik ben eigenwijs en heb mijn eigen plan getrokken. Na enige research ontdekte ik namelijk dat er een schijnbaar mooie treinrit bestaat van Colon naar Panama-City. En omdat die trein alleen doordeweeks rijdt, breng ik in mijn uppie mijn eerste nacht in Panama door in Colon.
Altijd een taxi
De treinrit is de enige reden van mijn verblijf in Colon, want verder zijn er in deze havenstad (aan de noordzijde van het Panama-kanaal) weinig dingen te beleven, zo heb ik gelezen. Niets blijkt minder waar als ik na een vluchtig afscheid van mijn nomad buddies alleen de cruiseterminal uitloop. Politie staat me op te wachten en draagt me op langs de hekken naar de taxistandplaats te lopen. Ik stamel dat ik ‘gewoon’ naar Hotel Andros wil lopen, wat op circa één kilometer van de cruiseterminal ligt (research mensen!), maar lopen wordt me ten strengste afgeraden. Omdat mijn veiligheid me meer waard is dan een paar dollar, volg ik het advies op en stap in een gele taxi. De politie houdt nog net niet mijn hand vast bij het instappen, maar ik zit. Veilig en wel, op weg naar mijn hotel!
Nomad Cruise
Crimineel Colon
Tijdens het korte taxiritje kijk ik mijn ogen uit. Wat een armoe! De gebouwen vallen van ellende uit elkaar, de wegen zijn ronduit slecht en hier en daar spot ik een groepje hangjongeren of politieagenten. Ik ben best in wat arme landen geweest, maar dit is toch wel één van de treurigste steden die ik heb gezien. En dat terwijl ik dacht dat Panama juist helemaal niet zo arm was. Blijkbaar is er hier best welvaart, maar is die – zoals vaker voorkomt – vrij ongelijk verdeeld. Er is wel degelijk armoede en vooral: blijkbaar veel criminaliteit.
Waar ben ik beland?
Als mijn taxi bij het hotel arriveert, zie ik voor de deur een beveiliger met kogelvrijvest en geweer staan. Jeetjemina, waar ben ik beland? Even heb ik spijt dat ik eigenwijs ben geweest en niet gewoon met de meute ben meegegaan naar Panama-City. Is die treinrit het allemaal waard? En wat ga ik in godsnaam tot die tijd doen? Ik heb nog ruim 24 uur te gaan in een stad waar ik eigenlijk liever niet buitenkom. Dan herpak ik me: ik ga het avontuur graag aan. Mijn veiligheid staat voorop, maar ik ben heus niet meteen op de set van Narcos beland. Zolang ik taxi’s neem als ik ergens heen moet is er niets aan de hand. Los van die momenten ga ik lekker werken en uitrusten op mijn hotelkamer. Keek ik daar niet zo naar uit? Tevreden werk ik mijn mail bij en Skype ik eindelijk met mijn vriend. Lange leve een goede internetverbinding! Het leven van een digital nomad in Colon is zo slecht nog niet 😉
Digital nomad op Nomad Cruise
Uiteten met Amerikanen
De Goden zijn met me als ik eind van de middag naar beneden ga om te eten. Het restaurant in het hotel is dicht, dus ik moet een taxi nemen om naar een restaurant te gaan. Twee Amerikanen blijken op dat moment hetzelfde idee te hebben en nodigen me uit om een taxi te delen. Dat scheelt in de kosten én in de veiligheid. Bovendien vind ik het best gezellig. Rust is fijn, maar na veertien dagen met 260 nomads op zee is alleen toch ook zo alleen.
Mede-cruisers
De Amerikanen – een ouder koppel, “niet getrouwd” – blijken ook op de cruise te hebben gezeten. Enthousiast deel ik mee dat ik van de Nomad Cruise-groep ben. “Ah, the loud ones”, antwoordt de ietwat zure dame. Jep, that’s us! Luid waren we zeker. Dat is precies waarom ik even toe ben aan rust.
Bountrystrand: yes please!
Rust is leuk…
Tijdens het eten – we eten bij een Libanees restaurantje – merkt de dame ook nog op dat ‘men ’s avonds niet in de jacuzzi’s moest gaan zitten, want dat er dan ‘mensen zonder kleren’ in zouden zitten’. Ik heb moeite mijn lach in te houden. De roddels zijn hard gegaan deze week en hebben zelfs de oudste mensen van het schip bereikt. En zoals dat gaat met roddels, zijn die tegen die tijd wat aangedikt. Twee avonden geleden bevond ik mij zelf immers nog – met 22 anderen! – in een jacuzzi. Wat hebben we toen gelachen! En nee, we waren niet naakt. Nog geen dag zonder Nomad Cruise en ik kom al bijna terug op mijn besluit. Rust is leuk, maar avontuur is toch veel leuker!
Maar avontuur is leuker!
Wat was het een onvergetelijk avontuur en wat ga ik hier nog vaak aan terug denken. Ik heb vrienden gemaakt uit 36 landen en mensen gesproken uit uiteenlopende (online) business en branches. Zowel zakelijk als sociaal en qua reis was dit een fantastische trip. Ik ben zeer blij dat ik ben gegaan. En zoals oprichter Johannes al zei: eigenlijk was de cruise pas het begin! Voortaan zal ik op alle plekken waar ik kom mijn netwerk aanspreken. Een netwerk van gelijkgestemden, ongeacht leeftijd, afkomst, geslacht of inkomen. Met of zonder kleren 😉
