Zodra ik de douane door was maakte de moeheid plaats voor een machtig gevoel. Een gevoel dat ik al eerder had ervaren toen ik eind 2011 alleen naar Vietnam vertrok. ‘ Ik kan de hele wereld aan en ik ga avonturen beleven.’ Zo’n soort gevoel. De moeheid nam het weer even over in het vliegtuig, maar toen ik uiteindelijk de metro had genomen en ‘boven’ kwam, merkte ik het weer meteen. Die instant smile op mijn gezicht. Dan weet ik weer dat ik reizen echt zo fantastisch vind. Sleep is overrated!
Bij de bushalte ontmoette ik gelijk al medestudent N., een jongen uit Antwerpen. Samen reisden we verder naar Escuela Albufera, waar we onze kamers toegewezen kregen. Tijdens de rit werd al snel duidelijk dat vrijwel niemand hier Engels spreekt. Alleen Spaans. En aangezien ik nog geen woord Spaans spreek, was het nog even lastig communiceren met de metro-meneer, buschaffeur en congierge. Toch wist laatstgenoemde bij me los te peuteren dat ik Suzanne heet en uit Nederland kom. En weet ik dat ik een sleutel heb gekregen van mijn huisje en van het hek (la puerta, geleerd op het vliegveld bij de gate).
Na een lekkere lunch met tortilla schakelde ik de chilmodus in en ging naar mijn huisje. Want tja: ik was toch wel moe en het was niet echt lekker weer(!!). ‘ Thuis’ ontmoette ik mijn eerste (en laatste?) roommate: C., een meisje uit Londen. Wie weet volgen er meer, want ons huisje heeft totaal vijf bedden. Ik duim voor een internationaal gezelschap!
Morgenochtend starten de Spaanse lessen. Ik ben zo benieuwd! Niet alleen naar de taal en hoe ik het oppik, maar ook wie alle anderen zijn en hoe de dagen er een beetje uit gaan zien. Voor nu: boodschapjes doen (we hebben een keukentje), de buurt verkennen, en met C. (en medestudenten?) een gezellige Spaanse avond beleven. Buena tarde!
Super leuk! Veel plezier!