Ongepland maar zó bijzonder: gestrand in Karratha, Western Australia 7

Met Bryce, Big Daniel, Brandon, Janson en Ben

Reisorganisatie Riskja zoekt een blogger die graag mee wil naar Peru. Hoe kun je meedoen? Door een bijzonder reismoment te delen op je blog. Juist spontane momenten maken het reizen zo bijzonder, aldus Riksja. Ik doe graag mee en deel hier mijn bijzondere reismoment!

In april 2016 mag er één bloggende mazzelpik met reisorganisatie Riksja mee naar Peru. Het enige dat je hoeft te doen: jouw bijzondere reismoment delen op je blog. Een reismoment dat je niet plant tijdens je reis. Alleen daarom al wil ik meedoen. Een winactie/bloggerssamenwerking als deze – zonder 100 addertjes onder het gras – moet je stimuleren, niet waar? Dat ik héél graag naar Peru wil is bijna bijzaak. En dat ik vanaf 2016 fulltime zelfstandige ben is ook zo’n fijne bijkomstigheid. Dus ik waag een gokje! Komt-ie:

Three broke girls

Over couchsurfen en een campervan in Karratha

Het is november 2014 als ik met mijn twee vriendinnen Leslie en Linda met gierende banden wegrijd van de goedkoopste camping van Port Hedland. We zijn bezig aan de roadtrip van ons leven: met een campervan reizen we drie maanden door de outback van Australië. Tropisch Darwin, met de vele krokodillen en de natuurparken die groter zijn dan heel België, was het begin van ons avontuur. Bijna 2.000 kilometer legden we af naar The Red Center, het gebied in het midden van Australië dat vooral bekend staat om Uluru, oftewel The Ayers Rock (en veel meer heb je er ook niet). Vervolgens reden we bijna het hele eind weer terug naar het noorden, om bij Katherine links af te slaan naar de magische westkust. Life is a beach!

Happy campers

Elke dag kamperen we op een unpowered campsite. Dat is – ondanks de 40 dollar per nacht – de goedkoopste manier van verblijven in Australië. Tenzij je met je busje (stiekem) gaat wildkamperen natuurlijk, maar met ons tentje is dat een beetje onhandig. Elke nacht wisselen we netjes af: twee in de campervan, één in de tent. Het tentje is al snel favoriet, want 1) alleen en 2) minder heet. In het busje daalt de temperatuur nooit verder dan 30 graden. Eigenlijk hadden we dus prima een normale auto kunnen kopen en drie tentjes, maar zo’n campervan is toch de ultieme droom? Het ding kostte vijf duizend dollar, maar het was elke cent waard. We love our Supervan (zoals het busje is genoemd door de vorige eigenaren, die zelfs het nummerbord op hun pols hebben laten tatoeëren!!).

Ik dwaal af, net als tijdens de urendurende ritten waar het uitzicht vrijwel onveranderd blijft: een strook asfalt, rood zand, dorre bosjes en een heldere blauwe lucht. Lang leve de vrijheid! Vanaf Port Hedland hebben we twee keuzes: een stukje het binnenland in naar natuurpark Karjini, of doorrijden langs het nog saaie stuk kust, en overnachten in industriestadje Karratha of Dampier, of een roadhouse iets verderop. Hoewel we goede dingen hebben gehoord over Karijini, besluiten we unaniem om door te rijden langs de kust. Natuur hebben we op zich wel genoeg gezien. We kunnen niet wachten om ons busje aan één van de talloze strandjes aan de Coral Coast te parkeren en eindelijk te kunnen zwemmen (lees: geen dodelijke kwallen).

Kamperen in Northern Territory

Just another day on the road

I have a dream

Na een paar uur rijden komen we in Karratha aan, maar de ongezellige camping aan de rand van de stad blijkt ook nog eens hartstikke duur te zijn. En geen reet te beleven verder natuurlijk. Nog even doorrijden dan maar, want hoe verder we komen, hoe eerder we bij die magische Coral Coast zijn. Nog geen kwartiertje buiten de stad, horen we opeens een steentje in het wiel ratelen. Althans, zo lijkt het. Op het moment dat we stoppen hebben we allen nog goede hoop, helemaal als we het steentje niet eens kunnen vinden. Hoopvol, naïef of nietsvermoedend willen we vervolgens de motor weer starten, maar die geeft niet thuis. Het zal toch niet? Iedereen die eens een auto in Australië heeft gekocht, heeft dezelfde angst: dat die auto kapot gaat. Zonde van het geld, maar ook zeker een hoop gedoe, zo zouden we snel ondervinden.

Er is weinig te doen. Voor de zoveelste keer tijdens onze trip gooien we de motorkap open, die onder de passagiersstoel zit. Er komt rook uit de motor, en we weten meteen: daar gaan we niet meer bovenop zitten. Gek genoeg ben ik redelijk relaxed en steek mijn duim in de lucht aan de kant van de weg. Stiekem is dit natuurlijk een enorm avontuur, en daar smul ik van! Vanaf dat moment belanden we in een film. Three broke girls, langs de weg met een kapotte campervan. Gelukkig stoppen er auto’s bij de vleet. In Australië kun je gemakkelijk dood gaan als je niemand tegenkomt. Het is er tegen de 40 graden en het zou uren lopen zijn om weer terug naar de stad te komen. Daarom biedt een aardige knul, Nathan, zelfs aan ons gratis terug te slepen naar de stad. Met zijn mooie auto. Die durft! Met 100 kilometer per uur en in zijn vrij (en heel voorzichtig remmen met de handrem) worden we uiteindelijk teruggetrokken naar Karratha. Halleluja! Maar het probleem is natuurlijk nog niet opgelost, en daarom heeft Nathan al contact gelegd met de plaatselijke garage: Double R. Hakkelend vertellen we ons verhaal, en kunnen daarna niets anders doen dan afwachten in het zenuwslopende wachtkamertje.

Bruisend Karratha 😉

Panne, panne, panne, pech, pech, pech!

Our worst nightmare

Geen idee hoelang het duurde, maar een man, Pete, komt ons vervolgens mededelen dat onze auto ‘unfixable’ is. Stiekem verwachtten we dit al. En hoe ongelofelijk kut (sorry) het ook is (dag 5.000 dollar, dag vervoer en dag dak boven ons hoofd), vind ik het stiekem nog steeds een spannend avontuur. Maargoed, daar koop je niets voor. En nu? Een optie zou zijn: met een taxi terug naar de ongezellige camping, maar hoe konden we in godsnaam al onze spullen meenemen? En hoe passen we met z’n drieën in het tentje? En meer van dat soort levensvragen… Eén van de automonteurs, Ben, biedt ons een biertje aan. Los van het feit dat we als schrale backpackers heel erg blij zijn met een gratis biertje (lees: 50 dollar voor een kratje), komt dat nu natuurlijk helemaal mooi uit. We drinken ons verdriet weg en staan niet veel later al te gieren met de monteurs. Wat een ontlading! Net als we onze zorgen vergeten zijn, biedt Ben ons bovendien een slaapplaats bij hem thuis aan. Ben woont in een huis van de garage, waar ook wel eens andere monteurs overnachten. We verwachten niet meer dan een oude schuur en een vies matras, maar zeggen direct ja.

Al giechelend pakken we onze broodnodige spullen en stappen bij Ben in de auto. Onderweg even stoppen bij de lokale super. “You’re into a barbie tonight?” stelt Ben voor. Reken maar! Dat een echte Australische barbecue er anders uitziet dan bij ons in Nederland, daar komen we later achter. Eerst vermaken we ons kostelijk in ons nieuwe stekkie: een huis! Ben’s crib is het beste te omschrijven als een Amerikaans studentenhuis voor volwassenen. Het is een woning zonder verdiepingen, met een klein oprijlaantje en een bank, dartbord en enorme barbecue voor de voordeur. Binnen is het kaal: in de woonkamer staan twee IKEA-banken en in de keuken is een eettafel in een hoek weggemoffeld. Daar zit dus nooit iemand aan. Er zijn drie slaapkamers: één van Ben, één van collega-monteur Bryce, en de middelste: die is voor ons. We keilen onze spullen neer en negeren de bende. Hallo, we logeren bij locals. Bier en barbie!

Onze straat!

Ons huis

De hele garage lijkt aanwezig te zijn die avond. Is het elke dag zo’n feest na werk? Is ‘ons’ huis een buurthuis? Of zijn de mannen blij eindelijk eens goed vrouwelijk gezelschap te hebben? Het zal ons een worst wezen: we genieten met volle teugen. Na enorm veel biertjes wordt ook eindelijk de barbecue aangezet. Dat is gewoon een elektrische dus, geen gezeur! Na nog ongeveer drie kwartier is het vlees van Bryce de Barbie-man wel gaar. Iedereen pakt een bolletje en stopt zijn steak daar tussen. Beetje barbecuesaus erbij, niets meer aan doen. Als het broodje op is, laten de mannen het overige vlees links liggen en beginnen weer aan hun bier. Wij (hongerige) Hollanders lusten nog wel wat, maar voelen ons wel vreetzakken, en dat tussen die grote gasten van de autogarage in Australië’s outback!

Het wordt een prachtige avond. Zo prachtig dat ik op een gegeven moment genoeg heb gedronken en heel gauw naar bed moet. De volgende morgen word ik wakker op ‘mijn’ nieuwe bed. Leslie ligt naast me. Linda ligt op het matras op de grond. Dit bed zal niet toevallig gisteren verschoond zijn voor de heren naar hun werk gingen, gaat er door mijn hoofd. Maar dat mag de pret niet drukken. Ik ben nog steeds zo blij dat Ben ons zijn hulp (en huis) heeft aangeboden, en dat we nu bij locals ‘wonen’. De monteurs zijn (met kater denk ik) allemaal alweer naar hun werk. En zo hebben wij de hele dag de tijd om te chillen in huis (wauw, een tv en airco!) en na te denken over het vervolg van onze reis. Al snel is duidelijk dat we het beste bij Ben kunnen blijven tot we een nieuwe auto hebben gevonden. Een bus rijdt er niet, liften is met zijn drieën en onze spullen geen optie, en vliegen naar Perth zou onze roadtrip abrupt afkappen. Bovendien is een auto vrijheid. En gelukkig hebben de mannen gisteren zelf voorgesteld dat we nog wel even kunnen blijven.

Onze slaapkamer (gênant maar ik móet dit delen)

En de woonkamer…

Niet gepland, wel gewenst

Ik hoor je denken: wat moesten jullie hiervoor terug doen? Maar eerlijk waar: in Australië zijn mensen gewoon écht heel aardig en behulpzaam. Oké, het blijven mannen, maar ze hebben zich als heren gedragen. Maar liefst zes dagen hebben we bij Ben mogen logeren. Vier keer hebben we samen gebarbecued en biertjes gedronken in de ‘voortuin’. En zowel de eerste als de laatste avond was het één groot feest. Bijna een week na het overlijden van onze campervan, pakken we onze nieuwe auto in voor ons vertrek. Hoewel de Supervan ‘unfixable’ is verklaard en zelfs de sloop er niets meer voor wilde geven, koopt Ben de auto van ons over voor een vriendenprijsje. Ik weet zeker dat hij dat alleen doet omdat wij het zijn. Onze nieuwe wagen, een echte Aussie Holden Commodore, is door Ben vakkundig geinspecteerd. Een eerdere auto wees hij af, maar deze zou ons zeker naar Perth moeten brengen (en kostte bovendien maar 1800 dollar).

Na één van de achteraf mooiste weken van onze drie maandendurende roadtrip, nemen we met een lach en een traan afscheid van de mannen. We zijn met onze volgepropte auto naar de garage gereden om gedag te zeggen, en nog twee lekkere cheesecakes af te geven. Al is dat natuurlijk eigenlijk niet genoeg om Ben en de anderen te bedanken. Ja, wat wel? Ik hoop (en denk) dat onze Supervan nog steeds op het terrein van de garage staat, dat de monteurs er iedere dag naar kijken, en dat ze terugdenken aan een mooie week, die ook voor hen toch bijzonder moet zijn geweest. Hoe vaak vang je drie dakloze vrouwelijke Nederlandse toeristen op in je huis en is het elke dag feest? Elke dag barbecues, biertjes, gesprekken en grappen? Aan die 5.000 dollar hebben we nooit meer gedacht, dat snap je!

Tijdens een dagje weg met Ben

Wat is jouw meest spontane, ongeplande (en achteraf fantastische) reiservaring? 

N.B. Mocht het nog niet duidelijk zijn: Riksja, ik doe graag mee! #RiksjaReismoment